Klinika wsparcia zdrowia psychicznego online

Interwencja kryzysowa to krótkoterminowa forma pomocy psychologicznej. Przeznaczona jest ona dla osób, które doświadczyły silnego stresu lub/i traumatycznego doświadczenia i są nie są w stanie poradzić sobie samodzielnie z tymi przeżyciami. Czas trwania interwencji kryzysowej? Zazwyczaj interwencja kryzysowa zajmuje od kilku do kilkunastu spotkań. Ich liczba zależy od rodzaju problemu z jakim mierzy się Klient. Pierwsze spotkanie trwa do 1,5h, kolejne trwają 50 minut i odbywają się raz lub dwa razy w tygodniu. Kiedy szukać pomocy? Nie w każdej sytuacji kryzysowej potrzebna jest interwencja specjalisty. Wsparcia należy szukać, gdy przez dłuższy czas nie radzimy sobie z sytuacją lub stres jest tak duży, że uniemożliwia normalne funkcjonowanie w życiu a bezradność i napięcie nasilają cierpienie. Najczęstszymi przypadkami doświadczeń, z którymi ludzie przychodzą w poszukiwaniu interwencji kryzysowej to śmierć kogoś bliskiego, utrata pracy, doświadczenie przemocy czy wojny lub kataklizmy. Co daje interwencja kryzysowa? Przede wszystkim pomaga powrócić do równowagi wewnętrznej poprzez odzyskanie poczucia sprawczości. W trakcie procesu Klient odzyskuje kontrolę nad swoim problemem oraz zdobywa umiejętność adekwatnej oceny sytuacji stresowych i skutecznego radzenia sobie z przyszłymi sytuacjami stresowymi. Efektami interwencji kryzysowej są również:

• zmniejszenie się napięcia związanego z problemową sytuacją,
• uzyskanie wsparcia emocjonalnego,
• zredukowanie lęków,
• wzrost poczucia bezpieczeństwa

Lęk w naszym życiu może przybierać różne formy. Są to m.in.:

• Zaburzenia lękowe- ataki paniki
• Zaburzenia lękowe uogólnione
• Zaburzenia obsesyjno- kompulsywne
• Lęk społeczny
• Zaburzenia somatyzacyjne, hipochondryczne, autonomiczne pod postacią somatyczną
• Zaburzenia depresyjno- lękowe
• wszelkie inne lęki i zaburzenia lękowe

Długotrwały brak energii i motywacji do działania do bardzo często jeden z ważnych wskaźników pojawiającej się lub trwającej depresji. Współcześnie jest ona jednym z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych. Jest uważana przez czwarty, najpoważniejszy problem zdrowotny na świecie. Niezaprzeczalnym jest wpływ depresji na sytuację zawodową, a czasem wpływ obowiązków i atmosfery w pracy na pojawienie się depresji. Nie istnieje stały „zestaw” objawów występowania depresji jednak istnieje wiele pośrednich dróg wskazujących, że Twój obecny stan może być depresją. Należy też pamiętać, że objawy depresji mogą się różnić w zależności od płci. Kobiety są 2x bardziej narażone na depresję niż mężczyźni. Oznakami depresji u kobiet mogą być:

• Brak energii i motywacji do pracy
• Zmęczenie, lęk, zdenerwowanie i niepokój
• Utrata zainteresowania przyjemnymi zajęciami
• Bezsenność lub brak higieny snu
• Nieopuszczające poczucie winy
• Nieustający smutek, beznadziejność, apatia
• Tzw. „Baby blues” w przypadku depresji poporodowej
• Brak chęci do życia lub/i myśli samobójcze

• Uczucie złości i drażliwości (tzw. Krótki lont)
• Niepokój i niemoc oraz ciągłe podenerwowanie
• Dystans emocjonalny oraz skrycie
• Obwinianie innych za wszystkie błędy
• Trudności w zasypianiu i budzeniu się
• Utrata koncentracji, która znacząco wpływa na życie zawodowe
• Pogorszenie pamięci
• Myśli samobójcze
• Utrata libido

• Migreny,
• Bóle brzucha, stawów,
• Utrata apetytu,
• Ucisk w żołądku,
• Kołatanie serca,
• Szybkie męczenie się.

PTSD (post-traumatic stress disorder, czyli zespół stresu pourazowego) to zaburzenie, które może rozwinąć się w efekcie przeżycia lub bycia świadkiem zdarzenia, które zagrażało bezpieczeństwu, życiu lub zdrowiu naszemu bądź innej osoby. Może to być napaść, gwałt, kataklizm lub wojna, wypadek drogowy, traumatyczna śmierć kogoś bliskiego lub przejście poważnej operacji/choroby. W takiej sytuacji nasza psychika przestaje sobie radzić z przeciążeniem stresem i wówczas owocuje objawami PTSD. Zespół stresu pourazowego – objawy

• reminiscencje (flashbacks) – intensywne i żywe
• wspomnienia traumatycznego zdarzenia, pojawiające się niezależnie od woli,
• koszmary senne związane z traumatyczną sytuacją,
• anhedonia – niemożność odczuwania przyjemności,
• izolowanie się,
• przygnębienie,
• unikanie sytuacji mogących budzić wspomnienia związane z sytuacją, która była przyczyną,
• pojawiające się myśli samobójcze,
• niekontrolowane wybuchy gniewu,
• reakcje nieadekwatne do sytuacji.

• bóle głowy,
• kołatanie serca,
• podniesione ciśnienie tętnicze krwi,
• przyspieszony oddech,
• brak apetytu,
• zaburzenia snu,
• dolegliwości ze strony układu pokarmowego

O zaburzeniach odżywania mówimy wtedy, gdy waga i jedzenie staje się centralnym punktem zainteresowania Klientów i im podporządkowują inne obszary życia. Najczęściej występują one w formie:

• Anoreksji – celowego dążenia do utraty wagi, lęku przed otyłością i utratą kontroli nad impulsywnym jedzeniem. Składa się na to ścisłe kontrolowanie spożywanych kalorii i dążenie do doskonałości w obszarze wyglądu, obrazu siebie, ale także w innych obszarach życia – zawodowych, naukowych, rodzinnych itp.
• Bulimii – kompulsywnych napadów żarłoczności, kiedy w krótkim czasie spożywane są duże ilości jedzenia a następnie przeczyszczaniu się lub/i stosowaniu bardzo intensywnych ćwiczeń fizycznych. Bulimiczne jedzenie zawsze wiąże się z poczuciem winy i potem występuje potrzeba rozładowania napięcia i poczucia ulgi poprzez pozbycie się pokarmu.
• Kompulsywnego objadania się – które przejawia się poprzez nadmierne objadanie się kalorycznymi pokarmami, częstym byciem „na diecie” a także powstrzymywaniem się od jedzenia w obecności innych osób. Osoby kompulsywnie objadające się regularnie tyją i wycofują się z życia towarzyskiego. Mylą one jedzenie z emocjami i każde napięcie emocjonalne (przyjemne i nieprzyjemne) traktują jako powód do sięgnięcia po jedzenie.

Gniew może być reakcją psychiki na wiele sytuacji, m.in. na stres i frustrację, na zachowanie innych osób lub ich traktowanie. Może on pojawiać się, gdy nasze potrzeby nie są zaspokajane lub czujemy się zranieni, krytykowani, odrzuceni. Każdy człowiek ma inny, wyuczony mechanizm radzenia sobie ze złością i gniewem. Najbardziej szkodliwe z nich to:

• Przemoc i agresywne zachowania wobec innych ludzi – uderzanie i rzucanie przedmiotami, trzaskanie, przemoc fizyczna (brutalne zachowania), słowna (przekleństwa, krzyki), emocjonalna (obrażanie, poniżanie drugiego człowieka), ekonomiczna (odcinanie dostępu do pieniędzy),
• Skierowanie agresji do wewnątrz – ubliżanie sobie, umniejszanie własnej wartości (jestem beznadziejna/beznadziejny), niezaspokajanie potrzeb, samoizolacja i samookaleczenia.
• Bierna agresja – ignorowanie innych ludzi i ich potrzeb, odmawianie wykonywania zadań lub celowe robienie rzeczy źle, późno lub na ostatnią chwilę. Bycie cynicznym, sarkastycznym lub sfochowanym i nadąsanym.

1. Rozpoznawanie czynników wyzwalających gniew, tzw. Katalizatorów,
2. Skuteczne i efektywne reagowanie na powyższe czynniki w sposób nieagresywny,
3. Zrozumienie skąd wzięły się określone mechanizmy i wzorce zachowań,
4. Przeżycie wypartych emocji, które doprowadziły do dysfunkcji,
5. Zdobycie umiejętności relaksacji i uspokojenia myśli/emocji,
6. Zdobycie umiejętności nieagresywnego rozwiązywania problemów.

Zaburzenia osobowości, żeby mogły zostać zdiagnozowane muszą spełniać pewne kryteria, tj: długotrwałość nieprawidłowych zachowań, zauważalne nieprawidłowe postawy i zachowania, przejawiające się w wielu relacjach z innymi ludźmi, jak i w sferach psychicznych, wzorzec zachowania jest niedostosowany do sytuacji społecznej i indywidualnej, objawy pojawiające się w okresie późnego dzieciństwa lub młodzieńczym i utrzymujące się do dorosłości, dyskomfort psychiczny, wpływanie na pogorszenie funkcjonowania w rolach społecznych i zawodowych. Zaburzeń osobowości jako takich nie możemy “leczyć”, gdyż nie są one chorobą, lecz pewną charakterystyką naszej psychiki. Jednak psychoterapia jest procesem, który pozwala osobom dotkniętym skutecznie funkcjonować. Sesje terapeutyczne prowadzą do lepszego zrozumienia siebie, mechanizmów kierujących naszymi emocjami oraz działaniami, a także pomagają wypracować metody działania w sytuacjach nasilania się objawów. Badania potwierdzają, że długotrwała psychoterapia jest najskuteczniejszą metodą radzenia sobie z zaburzeniami osobowości i pomaga ona 40-64% pacjentów. Jeżeli podejrzewasz u siebie występowanie zaburzeń osobowości umów się na konsultację.

Rozpoczęcie pracy nad terapią bezsenności i innych zaburzeń snu powinno się rozpocząć od jasnego określenia przyczyny danego stanu. Często trudności w zasypianiu, utrzymaniu snu, budzenie się zbyt wcześnie i złej jakości spanie są następstwami zaburzenia, które kryje się głębiej. Należy również wykluczyć czynniki fizyczne np. bezdech senny, zespół niespokojnych nóg lub inne choroby somatyczne, aby móc rozpocząć pracę nad właściwym problemem. W trakcie terapii w Psychology For Life Changing do leczenia podchodzimy z 3 stron:

• analizy emocjonalnych świadomych i nieświadomych mechanizmów powodujących trudności ze spaniem,
• tworzeniu nowych wzorców zachowań wspierających dobry sen,
• analizie sytuacji zawodowej/stresowej w trakcie pracy z naszymi konsultantami biznesowymi

Załamaniem nerwowym nazywamy zaburzenie równowagi psychiki, które spowodowane jest ekspozycją na bardzo silny stres. Może się ono pojawić w odpowiedzi na nagłe wydarzenie traumatyczne bądź być efektem rosnącego, permanentnego napięcia.

Bardziej szczegółowo może istnieć kilka przyczyn pojawienia się załamania nerwowego:

• Nagłe, straszne, traumatyczne wydarzenie, z którym nie potrafimy sobie poradzić. Śmierć, utrata pracy, pieniędzy, rozstanie czy rozwód.
• Życie w ciągłym pobudzeniu stresem. Długotrwałe wystawienie na silny stres powoduje zaciąganie „długu energetycznego” w naszej psychice. W pewnym momencie koszt „obsługi” tego długu staje się zbyt wysoki i następuje załamanie systemu.
• Brak realizacji ważnych potrzeb lub długotrwałe poczucie niespełnienia np. brakiem sukcesów lub wieloma niepowodzeniami na różnych polach życia.
• Przejście przez kryzys rozwojowy, który z jednej strony może naturalnym etapem rozwoju, jednak bardzo często wiąże się właśnie z poradzeniem sobie z załamaniem nerwowym. Kiedyś określało się, że występuje kryzys wieku średniego (40 lat), współcześnie tego typu kryzysy moją pojawiać się od ok. 30 roku życia aż do 70.

Czas trwania załamania nerwowego to kilka do kilkunastu tygodni. Po czym jednak poznać, że właśnie go doznajemy? Istnieje kilka najczęściej występujących objawów fizycznych:

• pocenie się,
• napięcie mięśni,
• bezsenność,
• spadek wagi ciała.
• przyspieszony puls,
• duszności,
• kołatanie serca,
• zawroty głowy,
• drżenie rąk,
• brak apetytu i/lub problemy z trawieniem,
• nudności i/lub wymioty,

I jednocześnie występują objawy na poziomie emocji:

• poczucie lęku i niepokoju.
• Smutek przechodzący w płacz,
• Brak poczucia sensu
• Izolowanie się od otoczenia
• Brak motywacji i ogólna apatia

Czasami w trakcie załamania nerwowego mogą się pojawiać myśli samobójcze lub zachowania autoagresywne – wtedy należy pilnie udać się po pomoc psychiatryczną w celu ustabilizowania emocji za pomocą leków.
Co najmniej 25% ludzi doświadcza przynajmniej raz w życiu załamania nerwowego.

Załamanie nerwowe – leczenie
Samo załamanie nerwowe najczęściej ustępuje samoistnie po pewnym czasie. Można wtedy powiedzieć, że kryzys jest zdrową reakcją układu emocjonalnego na traumatyczne doznanie. Wsparcie psychologiczne w trakcie takiego procesu jest potrzebne aby zrozumieć mechanizmy, które kryją się w tych emocjach oraz aby uświadomić Klientowi wszystkie etapy procesu, przez który przechodzi.

Jednocześnie interwencja specjalisty potrzebna jest wtedy, gdy załamanie przeciąga się i przeszkadza w codziennym funkcjonowaniu. Nierozwiązany kryzys może przerodzić się w depresję, która będzie powodować długofalowe konsekwencje i wymagać dłuższego leczenia.

Atak paniki to paraliżujący nagły przypływ ogromnego lęku. Gdy już się pojawi to jego ofiara nie może się uspokoić a jej przerażenie całkowicie blokuje jej reakcje. Zanika racjonalne myślenie i panowanie nad sobą. Take ataki rozpoczynają się nagle i poprzez błyskawiczną eskalację szybko dochodzą do szczytu. Trwają od kilku minut nawet do godziny. Występują spontanicznie i nie są związane z określoną sytuacją czy z obiektem. Objawy ataków paniki często mylone są z innymi chorobami, np. udarem mózgu czy zawałem serca. Jednak fakt, że nie można wyciągnąć logicznych związków z wydarzeniami/osobami/obiektami powoduje tylko narastanie lęku, bezradności i utraty kontroli nad swoim życiem. Psychoterapia w przypadku ataków paniki powinna zawsze iść równolegle z farmakoterapią. Spotkania z psychologiem pomagają zredukować napięcie, poradzić sobie z negatywnymi emocjami oraz odnaleźć zrozumienie i psychiczne znaczenie ataków. Dużo pracy wkładane jest w uświadomienie wypartych przyczyn tych ataków – już sam ten fakt przynosi ulgę i redukuje ilość powracających zdarzeń. Dodatkowo w trakcie terapii Klient mierzy się ze swoimi lękami i wypracowuje nowe strategie zachowań zabezpieczających.

Duże grono naszych Klientów stanowią osoby, które osiągnęły wiele w swoim życiu. Doszły do wymarzonych pozycji zawodowych i społecznych jednak tracą poczucie sensu życia. Pomimo, że niedostrzeganie sensu życia jest opisywane jako jeden z czynników diagnostycznych depresji, to z naszych doświadczeń wynika, że często pojawia się ono wcześniej, zanim pojawi się choroba i wymaga to innego podejścia do terapii. Psycholog Viktor Frankl, który przeżył obóz Auschwitz rozpoznawał 2 etapy syndromu braku sensu: Pustkę egzystencjalną – subiektywny stan pustki, nudy i apatii kiedy to podważyć sensowność wszelkich aktywności i działań. Nerwicę egzystencjalną – kiedy to pojawiają się dodatkowe objawy, które mają tą “pustkę” wypełnić. Nerwica może pojawić się pod postacią np. depresji, obsesji, alkoholizmu czy innych uzależnień. Poczucie braku sensu powoduje, że jesteśmy “bez mapy” w swoim życiu. Nie wiemy co musimy/powinniśmy/chcemy zrobić. Sens życia nie jest nam odgórnie dany. Musimy go w sobie sami odkryć aby móc skutecznie i odważnie mierzyć się ze światem. Na fundamencie poczucia sensu kształtują się Wartości a na nich opieramy nasze cele i działania. Jeżeli przeżywasz kryzys Wartości i brak poczucia sensu – umów się na konsultację.

Stres jest odpowiedzią psychiki na sytuacje, które są dla nas zagrażające. Odczuwamy stres w sytuacjach zagrożenia fizycznego, psychicznego bądź bytowego czy egzystencjalnego. Innymi słowy, może być on wywoływany przez czynniki fizyczne bądź psychiczne. To, w jaki sposób będzie on na nas oddziaływał zależy od naszych metod przeżywania tej emocji. Tym z nas, którzy są podatni na stres i nie mają własnych, skutecznych metod radzenia sobie z problemami grożą różnorodne konsekwencje:

• Osłabienie układu odpornościowego
• Biegunki, wymioty, wrzody żołądka, nudności
• Podwyższone ciśnienie krwi
• Zaburzenia rytmu serca
• Nerwice, stany lękowe, depresja
• Rozdrażnienie i agresja
• Bezsenność
• Rozregulowanie cyklu miesiączkowego
• Migreny
•  Spadek libido,
• Bóle pleców, szyi i kręgosłupa

Nasza autorska metoda TotalMind łączy wsparcie psychologiczne z biznesowym. Holistycznie prowadzi ona do znacznej poprawy jakości życia osobistego i zawodowego. Procedura terapeutyczna TotalMind wykazuje szczególną skuteczność w sytuacji wypalenia zawodowego. Od strony zawodowej – pomagamy przeanalizować źródła stresu oraz zmodyfikować toksyczne nawyki zawodowe, jak również dostosować procesy do wymagań biznesowych. Od strony psychologicznej – analizujemy wpływ stresu na psychikę oraz organizm i rozpoznajemy mechanizmy emocjonalne stojące za wypaleniem. Następnie transformujemy te mechanizmy w działania wspierające proces powrotu do skuteczności osobistej i zawodowej. Skąd mam wiedzieć, czy doświadczam wypalenia zawodowego:​ Poniżej znajdują się niektóre symptomy i wskazówki, które pomogą w ocenie własnego stanu: Nieustające zmęczenie i poczucie wyczerpania​ Ciąg cynicznych myśli związanych z samą pracą lub środowiskiem pracy Brak motywacji i zadowolenia z pracy​ Problemy z długo i krótkotrwałą koncentracją​ Ciągłe poczucie niedoskonałości Zawalanie terminów (lub dotrzymywanie terminów dużo większym kosztem niż wcześniej)​ Skurcze mięśni, bóle ciała, bóle głowy nieposiadające przyczyn medycznych oraz obniżenie odporności​ Pojawiająca się nagle narastająca agresja i drażliwość​ Lęk lub depresja​ Ciągła praca na najwyższych obrotach i dociskanie siebie​ Problemy ze snem​ Wzrost regularnego spożycia alkoholu (np. codziennie wieczorem kieliszek/lub kilka wina)​